Ψυχή βαθιά με τραμ περνάει μές στην πόλη και δε σαλεύει η
θάλασσα, αιώνια αρματιά της λήθης. Θα ξεχάσουμε κάποτε ότι γεννηθήκαμε και τ’
όνειρο θα γίνει πέτρα.
Καρφί στο λυρισμό έγινε η ζωή μας και δε σαλεύει τ’ άστρο
καθώς αθωότητα σημαίνει ό,τι έχουμε, δεν κατέχουμε, αφού διασυνδέσες τις οπές
του τοίχου με βλέμμα ασύρματο.
Ας είναι μαύρος ο ουρανός και διάφανο το δάκρυ, δεν
παύουμε να ελπίζουμε πως θα ξαναγυρίσουμε σε θέρος ιερό και χώμα πατημένο από
ξυπόλυτα χρόνια και πρωτόγνωρες οράσεις.
Διασάλευσες το σώμα μου με χάρτη από σήψεις θαμμένες, για
να ζήσουν σε ημερολόγια από δέρμα απάτητο και μάταια φυλαγμένο απ’ το κάλπικο
αίμα της νύχτας που προδώσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου